Տասը տարի առանց քեզ, պապիկ
Պապիկ, արդեն տասը տարի է, որ դու ֆիզիկապես կողքիս չես: Ասում եմ՝ ֆիզիկապես, որովհետև հոգիդ միշտ էլ ինձ հետ է եղել, ուղեկցել է ամեն վայրկյան: Պապ, բայց դա քիչ է, հասկանու՞մ ես: Չէ՞ որ խոստացել էիր ինձ երբեք մենակ չթողնել, չէ՞ որ՝ երբ էլ ոչ ոք չէր հավատում քո ապրելուն, ես միակն էի, ով հակառակն էր պնդում ու հավատում կյանքին: Պապ, ինչու՞ այնպես արեցիր, որ այլևս չհավատամ գարնան գոյությանը, կյանքի գարնանը: Դու քեզ հետ տարար գարունը, արևը, ջերմությունը: Հենց ձմռանը գնացիր, որ էլ չտաքանամ: Որ ատեմ ցուրտն ու վախենամ ձմեռվանից, ու... ու չունենամ գարուն...
Պապ, կարոտել եմ հեքիաթներդ, որոնք իմ մասին էին, որոնք դու էիր ստեղծում՝ ամեն անգամ ավելի գունավոր ու տարբեր: Քեզանից հետո դադարեցի հավատալ ու սիրել դրանք: Ախր այդ հեքիաթներում ես ու դու էինք, ու մեր ծրագրերը, որ միասին պիտի իրականություն դարձնեինք: Ինչու՞ անկատար թողեցիր...
Պապ, ես գիտեմ համակերպվել, բայց երբեք չեմ համակերպվելու քո չլինելուն:
Պապ, ես գիտեմ սիրել, բայց էլ երբեք չեմ սիրելու ձմեռը:
Պապ, ես գիտեմ հավատալ, բայց էլ երբեք չեմ հավատալու խոստումներին:
Պապ, ես գիտեմ սպասել, բայց էլ երբեք չեմ սպասելու գարնան գալուն: Այն քեզ հետ տարել ես:
Պապ, ես գիտեմ ներել, բայց երբեք չեմ ներելու դավաճանությունդ: Այո, քո հեռանալը դավաճանության նման բան էր... Կներես...